ds Bärner Oberland isch schön!

In Grindelwald den Gletschren by,
da cha mu gäbig läben!
Mier hei, so lang mer hie scho syn
nie lengi Zyt no ghäben.
Da gangid wa n ach d'Ärde treid,
zum Mond, uf d'Sunna, wen er weid,
iehr findid nid vo Form und Gstalt
es schenders Tal wan Grindelwald!

In Grindelwald den Gletschren by,
da chas schon eppa guxen,
U z'zytewys tued o e chlyn
der Fehnd is chon ga fuxen.
Das macht is nyd, mir sinne: Chuut!
So hei mer numen ehnder Chruud.
In Hibsch u Leid, i Warm u Chald
keis schenders Tal wan Grindelwald!

In Grindelwald den Gletschren by,
da wei m'r d'Fryheit bhalten,
Wei genge tapfri Schwyzer syn
u d's Härz nid lan erchalten.
Fir d's Gueta wei mer firhistahn
u d'Schlächtigkeit nid inhalan.
U singe wei mer jung und alt:
Keis schenders Tal wan Grindelwald!

In Grindelwald den Gletschren by,
chund eis der Tod - Gottwilchen!
Hie wei mer o vergraben syn
im Frythof bin d'r Chilchen.
O chlagid nid bin yser Lych!
Der einzig Ort ist d's Himelrych,
wa ’s ysereim no besser g'falld
wan hie im schenen Grindelwald!

Un umhi still am Wäg zergiit
es Plächchj Isch im Schnee.
Das Triib, wan ig süscht gsuecht ha, giit
i wiiss ‘s, der Wäg net meh.

Un umhi ischt im Haselhag
der Schnee schon am Zergah.
U nie u niemeh chunnt der Tag,
wa du mer wartischt da.

I stahn am Wäg, un Us em Tal
git jitz e Glogga a –
I wellti nug es iinigs Mal
mit dier der Grund us gah.

Es ischt friei im Frielig
im aaberre Fäld.
Der Fehnn chuuted ds Tal uus,
schmilzt Schnee und biegt d Wääld,
macht blauer den Himel
und wiit, eso wiit,
en Amsle tue z singen
es Gsatz Lengiziit.

Der Fehnn und sii Singsang
ischt Wiin i mmiis Blued;
i finden der eerscht Bluemmen
und tuen nen uf en Hued;
i finden es Meitschi,
äs gid mer siin Hand,
wird roots uber ds Gsichtli und
und lached i ds Land!

O, dü chohlschwarzi Nacht!
Kein Schtärnen wollt meh glitzren,
en Sägessen tüöd zwitzren
dir di chohlschwarzi Nacht.

Dadirchi geid myn Wäg.
Wind wäiht und Wasser rüüschen.
Keina chan mid mer tüüschen.
Dadirchi geid myn Wäg.

Tüün dü mer d'Tiren üf
Herrgott! En einzga Schtärnen
zindt an mer als Latärnen
und tüön mer d'Tiren üf.

D'r Chüjer seit zum Meischterchnächt:
«I d's Tal embry grad wollt' ich g'schwind;
Es blanget mich na Wyb u Chind,
Jetz acht mir zu mym Sachli recht.
Un eis vor allmu muesst mir losen,
Süscht bist du z'Hand in bösen Hosen:
Bschlüss d'Stalltür nit, i wollt's nit han,
La's wyt u wagen offen stahn.
Es ist nit Blug, es ist mir Ärischt,
Ünsch Stifeli ischt hie etwärischt
Grad buwes uf en Friesenwäg,
Drum bschlüss nit, ol süscht bischt nit zwäg!

Vor schüfter, grusam alter Zyt
Ist d's Friesenvolch i d's Ländli chon,
Het Bhusig hie u Triftig g'non;
Wahar dass' chon ist weiss mu nit.
Hergägen g'hört van Zyt zu Zyten
Mu's dütlich in den Bergen lüten,
Ghört rüefen u d'Harschhoren gan,
Glychanhi chunt's mit Ross u Man; -
Sie müessen us den Gräbren stygen,
Uf sälbem Wäg, wo chon sie sygen,
Heimgan i d's uralt Heimetland, -
Drum los, bschlüss d'Stalltür nit de z'Hand!»

Den Meischterchnächt het's zlachen tan;
Chum was d'r Meister furt van Hus,
Su schnärzt u spitzlet er nen us
U seit: «Das ist en gschlagna Man!
Was der mir wollt' van Friesen runen,
Das chann bin andren Nössren zunen.
By Gott, ich heissen nit Hans Chlupf,
An allmu ist kei wahra Tupf;
Un, we's grad chiemi, das Giträbel,
I bschlüssen d Stalltür mit nem Chnäbel,
Wie eis ich uf dr Gastren bin,
Gan ich denn chum gan Pförtner syn.»

Die andren Chnächte sin bireit,
Chum her si d Sunne z schlafen tan,
Sin glähig si und ärschtig dran
U hein der Friesen wäg verleit.
Druf legen si in gueten Trüwen
Sich uf en Gastrensolder z lüwen,
Hei sich mit linder Lischen deckt,
Süess hei si gschlafen, bis si weckt
Urplötzlich uf es schüfters Chrachen,
Du het ne gschwynet ds Gspött u ds Lachen,
S het toset, wie nen Gletscherspalt
Zur Föhnzyt albe chlöpft und chnallt.

S het toset wie der Würbelluft
Im Ustag suscht im Tannewald,
Un alls vergrabt i Chrach u Chluft.
Glychanhi ghört mu Gloggenlüten,
Harschhorentön u Rüef van Lüten,
Ghört's näher chon zum Stafelstall
Ghört van der Flueh den Widerhall
Van Rossen, Lüten, Wehr un Waffen; -
Jetz ischt vorby für d Chnächte ds Schlafen,
En jedra rüert den andren an:
«Wär steit jetz uf, wär ischt en Man?»

Es bälliget neu an der Tür
Un rüeft mit luter Stimm drüi Mal:
«Tüet uf di Tür, tuet uf den Stall,
Wann ds Friesenvolch wollt grad der dür!»
Das tuet dür Margg und Beinen dringen:
«Wär wollt jetz mit den Friesen schwingen?»
Urplötzlich tuet's en luta Chrach,
Es lüft nen ab ds ganz Stafeldach.
Si gsien am Himmel d Stärnen schynen,
Dr Statterbueb faht lut an grynen,
Dr Meischterchnächt, der steit jetz uf:
«I ds Herre Name, i tuen uf.»

Und wann er het ebbschlosse d Tür,
Da chömmen Manna, toll und gross,
En grusam länga Trupp und Trooss
Ziet dur das Stafelställi dür.
Si hei mu gueten Aben' boten,
Den Meischterchnächt het's anfahn schloten,
Nit hören will der Geischterzug,
Doch ruscht's verby wie Vogelflug;
Jetz chömmen Wyber uf den Wägen,
In ihrem Arm sin Chinder glägen.
Dr Chnächt het gsinnet: hätt ich glan
Doch d Tür den Friesen offen stahn!

Erscht wann dr Tag an Himmel stosst
U ds Früeirot an den Glätschern strahlt,
U dür den duchlen Tannenwald
Dr Morgenluft du sust und tost,
Da sin verby am Chnächt die Läschten
Von denen schüftren Friesengäschten.
Er het sich druf uf Gastren gleit
U zu den andren Gspanen gseit:
«Dr Meischter het mir doch nit glogen,
Die Friesen sin dür ds Stafel zogen,
Mit Wyb und Chind, es ganzes Rych.»
Am Aben druf was är en Lych.

Dür ds Oberland uf

Dür ds Oberland uf,
Dür ds Oberland ab,
Da han i zwöi Schätzli,
Wär chouft mir eis ab?

Der Herrgott im Himmmel,
U d's Schätzli im Arm,
Der Herrgott macht seelig,
U ds Schätzli macht warm.

ds Bärner Oberland isch schön

wen-i nume wüsst,
wo ds Vogu-Lisi wär.
ds Vogu-Lisi chunnt vo Adelbode här.
Adelbode isch im Bärner Oberland.
ds Bärner Oberland isch schö-ö-ön.
ds Oberland, ja ds Oberland,
ds Bärner Oberland isch schön.
ds Oberland, ja ds Oberland,
ds Bärner Oberland isch schön.